Pizza – potrawa kuchni włoskiej, obecnie szeroko rozpowszechniona na całym świecie. W wersji podstawowej jest to płaski placek z wytrawnego ciasta makaronowego, znacznie później zaczęto także używać ciasta drożdżowego (focaccia), posmarowany sosempomidorowym, posypany tartym serem mozzarella i ziołami, pieczony w bardzo mocno nagrzanym piecu. Pizzę podaje się na gorąco, lecz rozpowszechnione jest jedzenie jej również na zimno.
Tradycyjnym miejscem spożywania pizzy są pizzerie, lokale gastronomiczne specjalizujące się w przyrządzaniu i serwowaniu pizzy.
Historia
Płaskie, okrągłe i wypiekane placki znane są praktycznie wszystkim kulturom starożytnym, np. w dawnym Egipcie spełniały funkcję płatniczą. W starożytnym Rzymie popularne były focaccie przyprawiane ziołami i serem.
Słowo piza pojawia się po raz pierwszy w dokumencie z 997 roku. W XVII wieku mianem pizzy alla mastunicola określano wypiek przyprawiony bazylią i serem, a pizzą ai cecinelli – placek z rybą.
Po pojawieniu się we Włoszech pomidorów (przywiezionych po odkryciu Ameryki) zaczęto wykorzystywać je do przyprawiania pizzy. Lokale gastronomiczne zwane ”pizzeriami” pojawiły się po raz pierwszy w XVIII wieku w Neapolu. Ich popularność była tak duża, że wzbudziły zainteresowanie króla Ferdynanda II Burbona, który odwiedził jeden z nich i tym samym bardzo przyczynił się do wzrostu popularności pizzy. W 1889 roku jeden z kucharzy, Raffaelo Esposito, zadedykował królowej Małgorzacie Sabaudzkiej trzy rodzaje pizzy: ”alla mastunicola” (z serem i bazylią), ”marinara” (z pomidorami) – te dwa rodzaje były już dobrze znane – oraz nową wersję: z mozarellą. Ta trzecia pizza najbardziej przypadła do gustu królowej. Od jej imienia pizza ta do dzisiaj zwana jest ”margeritą”, chociaż wariant z mozarellą na pewno znany był i spożywany wcześniej, nie była to więc zupełna innowacja Esposito.
Z Neapolu pizza trafiła do Stanów Zjednoczonych, gdzie wypiekano ją już pod koniec XIX wieku. W północnej części Włoch spopularyzowała się jednak dopiero po II wojnie światowej dzięki robotnikom z południa półwyspu emigrującym za pracą w północne rejony kraju.
We Włoszech wyróżnia się dwa charakterystyczne odmiany pizzy: neapolitańską i rzymską. Pizza neapolitańska ma grubsze ciasto – od 1 do 2 cm, aby dobrze podtrzymywało składniki, oraz mocno zarumienione i podniesione brzegi. Pizza rzymska jest bardzo cienka (maksymalnie 3 mm) i nie ma zaokrąglonych brzegów.
Przepis na pizze klasyczną:
Składniki sosu:
– 3 małe, lub 2 duże pomidory
– 1 cebula
– ostra papryka w proszku
– 2 ząbki czosnku
– 4 duże pieczarki
– 4 plastry szynki
– 6 plastrów salami
Składniki ciasta:
– mąka tortowa – dobrej jakości (2,5 szklanki + łyżka)
– 3/4 szklanki wody (około)
– drożdże (nie instant 20 g)
– oliwa z oliwek (5 łyżek)
– sól (pół łyżeczki), cukier (niepełna łyżeczka)
Składniki są przygotowane na 4 porcje. Pizze pieczemy ok. 60 min, łącznie 4 porcje w zależności jakim piecem dysponujemy. W piecach do pizzy gastronomicznych będzie to zdecydowanie szybciej.
Gotową pizze możemy podać na talerzach lub też deskach drewnianych.
Wszystkie potrzebne akcesoria do wyrobu jak również podania pizzy znajdą Państwo na stronie www.qgast.pl .